باز هم من زنده ام، آه ای خدا متشکرم!
بازباران برغبارشیشه ها،متشکرم!
بازهم بیداری وخمیازه وصبحی دگر،
دیدن آینه و نوروصدا،متشکرم!
بازهم یک سفره ویک چای داغ ونان گرم،
فرصت دیدارتو دراین فضا، متشکرم!
باردیگر میتوانم بوکنم از پنجره،
یاس خیس خانه همسایه رامتشکرم!
گرچه دراین وقت پر، گهگاه یادت میکنم،
خاطرم جمع است میبخشی مرا، متشکرم!
منکه بی تسبیح وبی سجاده ام
ازمن بگیر این غزل ها رابعنوان دعا، متشکرم
حمید مصدق
من صبورم اما
بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دلیل از همه ی تیرگی رنگ غروب
و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند
من صبورم اما
آه!
این بغض گران
صبر چه می داند چیست...
حمید مصدق
وای، باران؛
باران؛
شیشه پنجره را باران شست .
از دل من اما،
چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟
آسمان سربی رنگ،
من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ .
می پرد مرغ نگاهم تا دور،
وای، باران،
باران،
پر مرغان نگاهم را شست .
خواب رویای فراموشیهاست !
خواب را دریابم،
که در آن دولت خواموشیهاست .
من شکوفایی گلهای امیدم را در رویاها می بینم،
و ندایی که به من میگوید :
گر چه شب تاریک است
دل قوی دار،
سحر نزدیک است
دل من، در دل شب،
خواب پروانه شدن می بیند .
مهر در صبحدمان داس به دست
آسمانها آبی،
پر مرغان صداقت آبی ست
دیده در آینه صبح تو را می بیند .
از گریبان تو صبح صادق،
می گشاید پرو بال .
تو گل سرخ منی
تو گل یاسمنی
تو چنان شبنم پاک سحری ؟
نه؟
از آن پاکتری .
تو بهاری ؟
نه،
بهاران از توست .
از تو می گیرد وام،
هر بهار اینهمه زیبایی را .
هوس باغ و بهارانم نیست
ای بهین باغ و بهارانم تو !
حمید مصدق
باز کن پنجره را
من تو را خواهم برد
به سر رود خروشان حیات
آب این رود به سرچشمه نمی گردد باز
بهتر آن است که غفلت نکنیم از آغاز
حمید مصدق