تو ماهی و من، ماهی این برکه ی کاشی
اندوه بزرگی ست، زمانی که نباشی!
آه از نفس پاک تو و، صبح نشابور
از چشم تو و، حجره ی فیروزه تراشی
پلکی بزن ای، مخزن اسرار، که هر بار
فیروزه و یاقوت، به آفاق بپاشی!
ای باد سبک سار! ، مرا بگذر و بگذار!
هشدار! ، که آرامش ما را، نخراشی
هرگز به تو دستم نرسد، ماه بلندم!
اندوه بزرگی ست، چه باشی چه نباشی
علیرضا بدیع
۱ نظر
۱۶ ارديبهشت ۹۵ ، ۰۱:۲۹