آی عشق

همه

لرزش دست و دلم

از آن بود

که عشق

پناهی گردد

پروازی نه

گریزگاهی گردد.

آی عشق آی عشق

چهره ی  آبیت پیدا نیست.

وخنکای مرهمی

بر شعله ی زخمی

نه شور شعله

بر سرمای درون.

آی عشق آی عشق

چهره ی سرخت پیدا نیست.

غبار تیره ی تسکینی

بر حضور وهن

و دنج رهایی

بر گریز حضور

سیاهی

بر آرامش آبی

و سبزه ی برگچه

بر ارغوان

 آی عشق آی عشق

رنگ آشنایت

پیدا نیست

  احمد شاملو 

ز جهان دل برکندم

ز جهان دل برکندم تا شوری پیدا کردم     

تو سیه گیسو کردی چون مجنون صحرا گردم

ز تو نوشین لب باشد هم درمان و هم دردم

دلم از خون چون مینا لبریز و من خاموشم     

شب هجران جای می خوناب دل می نوشم  

ز خیالت برخیزد بوی گل از آغوشم

تو سیه چشم از چشمم تا دوری من بیمارم

تو سیه گیسو هر شب در خواب و من بیدارم  

تو لب میگون داری من اشک گلگون دارم

ز تو دل گر برگیرم از غم دیگر می میرم 

به خدا دور از رویت از جان شیرین سیرم

رحیم معینی کرمانشاهی 

متشکرم

باز هم من زنده ام، آه ای خدا متشکرم!

بازباران برغبارشیشه ها،متشکرم!

بازهم بیداری وخمیازه وصبحی دگر،

دیدن آینه و نوروصدا،متشکرم!

 بازهم یک سفره ویک چای داغ ونان گرم،

 فرصت دیدارتو دراین فضا، متشکرم!

 باردیگر میتوانم بوکنم از پنجره،

یاس خیس خانه همسایه رامتشکرم!

 گرچه دراین وقت پر، گهگاه یادت میکنم،

 خاطرم جمع است میبخشی مرا، متشکرم!

 منکه بی تسبیح وبی سجاده ام

ازمن بگیر این غزل ها رابعنوان دعا، متشکرم

حمید مصدق 

صدایت

خرمن گیسویت را نمی خواهم

و کمان ابرویت را

یا نرگس چشم

یا غنچه ی دهان

یا قامت سر

یا لب لعل

و ماه صورتت را

نمی خواهم

آه،

اگر چیزی هست

برای رام کردن این اسبِ وحشیِ روح

صدایت صدایت صدایت

تنها صدایت از پشت تلفن راه دور...

مصطفی مستور

روزگار‌ دگری هست

بشکفد بار دگر لاله رنگین مراد
غنچه سرخ فرو بسته دل باز شود
من نگویم که بهاری که گذشت آید باز
روزگاری که به سر آمده آغاز شود
روزگار دگری هست و بهاران دگر
شاد بودن هنر است ، شاد کردن هنری والاتر
لیک هرگز نپسندیم به خویش
که چو یک شکلک بی جان شب و روز
بی خبر از همه خندان باشیم
بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد
کاشکی آینه ای بود درون بین که در آن خویش را می دیدیم
آنچه پنهان بود از آینه ها می دیدیم
می شدیم آگه از آن نیروی پاکیزه نهاد
که به ما زیستن آموزد و جاوید شدن
پیک پیروزی و امید شدن
شاد بودن هنر است گر به شادی تو دلهای دگر باشد شاد

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

ژاله اصفهانی

حرف‌های معمولی

با من از شعر نگو

از خودت حرف بزن

دلتنگ حرف های معمولی ام

اینکه حالت خوب است

اینکه سرما نخورده ای

اینکه زود بر گرد!

مواظب خودت باش!

دلتنگ همین حرف های معمولی ام..

منوچهر آتشی

تانگو با شیطان

کسی چه می داند

شاید همین لحظه زنی

برای مرد سیاستمدارش می رقصد

یا پیانو می زند و 

آواز می خواند

و جلوی جنگ جهانی بعدی را می گیرد

کسی چه می داند

شاید تنها شرط معشوقه ی هیتلر

به خاک و خون کشیدن دنیا بود

کسی سر از کار زن ها در نمی آورد

با سکوت شان شعر می خوانند

با لب هاشان قطعنامه صادر می کنند

با موهاشان جنگ می طلبند

با چشم هاشان صلح

کسی چه می داند

شاید آخرین بازمانده ی دنیا

زنی باشد

که با شیطان تانگو می رقصد.

سیاوش شمشیری

چای داغ

با خودم نشسته ام

و داغ داغ

چای می نوشم

دهانی را که "دوستت دارم" گفت و نبوسیدی

فقط باید سوزاند...!

 

فاطمه ضیاءالدینی

گنجشک‌های کوچک پشت پنجره

کوچ پرنده ها را دوست ندارم

    میدانم

       پرنده ای که کوچ کند

    دل کندن را بلد است

       من"یاکریم های" پنج دری خانه ی

 مادر بزرگ را

       به تمام پرستوهای مهاجر

        ترجیح میدهم

     یا این گنجشک های کوچک

            که تمام زمستان را میلرزند

     اما

میمانند

      تا من پشت پنجره ام

تنها نباشم....

به تو می‌اندیشم

ای نگـــــاهت نخی از مخمل و از ابـــریـشــــــم

چند وقتی است که هر شب به تو می اندیشم

بــه تو آری به تو یعنی به همان منظر دور

به همان سبز صمیمی، به همان باغ بلور

به همان سایه، همان وهم، همان تصویری

کــــــــــه سراغش ز غزلهای خودم میگیری 

بـــه تبسم، بـــــه تکلف، به دل آرایی تو

به خموشی، به تماشا، به شکیبایی تو

بــــه همان زل زدن از فاصله دور به هم

یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم

شبحی چند شب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی ورد زبانــــــــــــــم شده است

در من انگار کسی در پی انکار من است 

یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است

یک نفر ساده چنان ساده که از سادگیش

میشود یک شبه پی برد به دلدادگی اش

یک نفر سبز، چنان سبز، که از سرسبزیش

می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش

رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است

اول اســــــم کسی ورد زبانــــــــم شده است  

آی بی رنگ تر از آینــــــه یک لحظه بایست 

راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟ 

 

اگــــــر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست 

پس چرا رنگ تو با آینه این قدر یکی است؟

حتـــم دارم کـــــــه تویی آن شبح آینه پـوش

عاشقی جرم قشنگی است به انکار مکوش

آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود،

آن الفبا کـــــه همــه ورد زبانـم شده بود 

اینک از پشت دل آینه پیدا شده است 

و تماشاگه این خیل تماشا شده است

آن الفبــای دبستانی دلخــواه تـویــی 

عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی

 

بهروز یاسمی

چه کسی بود صدا زد سهراب

کفش هایم کو

چه کسی بود صدا زد سهراب؟

آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ.

مادرم در خواب است

و منوچهر و پروانه و شاید همه ی مردم شهر.

شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد

و نسیمی خنک

از حاشیه ی سبز پتو خواب مرا می روبد.

بوی هجرت می آید:

بالش من پر آواز پر چلچله هاست.

صبح خواهد شد

وبه این کاسه ی آب

آسمان هجرت خواهد کرد.

باید امشب بروم.

من که از باز ترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم.

هیچ چشمی،عاشقانه به زمین خیره نبود.

کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد.

هیچکس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت.

من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد

وقتی از پنجره میبینم حوری

-دختر بالغ همسایه

پای کمیاب ترین نارون  روی زمین

فقه می خواند

چیزهایی هم هست،لحظه هایی پر اوج

(مثلا شاعره ای را دیدم

آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش

آسمان تخم گذاشت.

وشبی از شبها

مردی از من پرسید

تا طلوع انگور،چند ساعت راه است؟)

باید امشب بروم

باید امشب چمدانی را

که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جادارد،بردارم

وبه سمتی بروم

که درختان حماسی پیداست،

رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند.

یک نفر باز صدا زد :سهراب!

کفشهایم کـو؟

سهراب سپهری

ترک‌ کردن همیشه درد دارد

کاری نمی شود کرد.

شاید بهتر بود سایه دستهای تو را قرض می گرفتم

تا شبها از تاریکی ترسم نگیرد،

اما کاری نمی شود کرد.

سرم درد دارد.

سینه ام درد دارد.

سایه ام درد دارد.

تو را ترک کرده ام؛

ترک کردن همیشه درد دارد.

بگذار دلم را بیندازم دور؛

بوی عشق تو را می دهد.

 

حامد ابراهیم‌پور

صدا کن مرا

صدا کن مرا

صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

 که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در ابعاد این عصر خاموش

 من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد

 و خاصیت عشق این است

 کسی نیست

 بیا زندگی را بدزدیم آن وقت

میان دو دیدار قسمت کنیم

بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم

بیا زودتر چیزها را ببینیم

ببین عقرباک های فواره در صفحه ساعت حوض

زمان را به گردی بدل می کنند

بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی ام

بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را

 مرا گرم کن

و یک بار هم در بیابان کاشان هوا ابر شد

و باران تندی گرفت

 و سردم شد آن وقت در پشت یک سنگ

اجاق شقایق مرا گرم کرد

در این کوچه هایی که تاریک هستند

 من از حاصل ضرب تردید و کبریت می ترسم

من از سطح سیمانی قرن می ترسم

 بیا تا نترسم من از شهرهایی که خاک سیاشان چراگاه جرثقیل است

مرا باز کن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر معراج پولاد

مرا خواب کن زیر یک شاخه دور از شب اصطکاک فلزات

اگر کاشف معدن صبح آمد صدا کن مرا

 و من در طلوع گل یاسی از پشت انگشت های تو بیدار خواهم شد

 و آن وقت

حکایت کن از بمبهایی که من خواب بودم و افتاد

حکایت کن از گونه هایی که من خواب بودم و تر شد

بگو چند مرغابی از روی دریا پریدند

در آن گیر و داری که چرخ زره پوش از روی رویای کودک گذر داشت

قناری نخ زرد آواز خود را به پای چه احساس آسایشی بست

بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد

چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد

چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید

و آن وقت من مثل ایمانی از تابش استوا گرم

 ترا در سر‌آغاز یک باغ خواهم نشانید

سهراب سپهری 

ایستگاه قطار

قطار می رود

تو می روی

تمام ایستگاه می رود ...

و من چقدر ساده ام

که سالهای سال

در انتظار تو

کنار این قطارِ رفته ایستاده ام

و همچنان

به نرده های ایستگاهِ رفته

تکیه داده ام...!

قیصر امین پور   

پند حافظ

این چه شوریست که در دور قمر می بینم

همه افاق پر از فتنه و شر می بینم  

هـــــــر کسی روزه بهی می طلــبد از ایام

علت آنست که هـــــــروز بدتـر می بیــــنم

ابلهان را همه شـــربت زگلاب و قند است

قوت دانا همه از خون جگــــــــر می بینم

اســـــــب تازی شـــده زخمی به زیر پالان

طوق زرین همـــه بر گردن خــر می بینم

دختران را همه در جنگ و جدل با مـــادر

پســــــــران را همه بد خواه پدر می بینم

هیـــــچ رحـــــمی نه برادر به برادر دارد

هیـــــچ شفقت نه پدر را به پـسر می بینم

پند حافظ بشنو خواجه برو نیکی کن

که من این پند به از گنج و گوهر می بینم

حافظ

گنه کردم

گنه کردم گناهی پر ز لذت

کنار پیکری لرزان و مدهوش

خداوندا چه می دانم چه کردم

در آن خلوتگه ِ تاریک و خاموش

در آن خلوتگه تاریک و خاموش

نگه کردم به چشم پر ز رازش

دلم در سینه بی تابانه لرزید

ز خواهش های چشم پر نیازش

در آن خلوتگه تاریک و خاموش

پریشان در کنار او نشستم

لبش بر روی لبهایم هوس ریخت

ز اندوه دل دیوانه رستم

فروخواندم به گوشش قصهٔ عشق :

تو را می خواهم ای جانانهٔ من

تو را می خواهم ای آغوش جانبخش

تو را ، ای عاشق دیوانهٔ من

هوس در دیدگانش شعله افروخت

شراب سرخ در پیمانه رقصید

تن من در میان بستر نرم

به روی سینه اش مستانه لرزید

گنه کردم گناهی پر ز لذت

درآغوشی که گرم و آتشین بود

گنه کردم میان بازوانی

که داغ و کینه جوی و آهنین بود

فروغ فرخزاد

عادت

می خواهی

من  را 

به بی‌خبری از خودت 

عادت بدهی؟

من 

به بی‌خبری از تو 

عادت نمی‌کنم

من به نبودنت 

عادت نمی‌‌کنم

به بودنت 

عادت نمی‌کنم

من 

فقط می‌توانم عاشق بشوم

که شده ام

من را 

به هیچ چیز از خودت 

عادت نده

عادت نمی‌کنم

افشین یداللهی

منتظر مگذار

بوسه هایم را به روی گونه هایت چال کن 

مثل یک تمبرم مرا هم با لبت ابطال کن 

منتظر مگذار من را ماه آبان هم گذشت 

من سفارت خانه ام امشب مرا اشغال کن

امیرعباس سوری

باغ نظر

بلبل تنها خبرت کو؟

آن چه‌چه باغ نظرت کو؟

 

صـدا صدای باد و رود است

قصه ای از بود و نبود است

 

تنها تو خوابه که همه رودا پر آبه

لـب پر خـنده چـشم چشمه آبه

 

باد بوی هوای سفر آورد

یاد تو را در گذر آورد

 

بوی خوش یاسمنی تو

مـرغ شبم یاسمنی تو

 

چـلچـمن باغ خیالی تو

فـصل خـوش مـاهی و سالی تو

 

تنها تو خوابه که همه رودا پر آبه

لب پر خنده چشم چشمه آبه

 

هوای ابر رو بلبل نداره

به جز فکر گل و سنبل نداره

نـمیدونه اگـه بارون نباره

 

گل پژمرده بوی گل نداره

 

محمد‌ابراهیم جعفری

افسون‌های خاموشی

چه خوش افسانه می گویی به افسون های خاموشی

مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی

ز موج چشم مستت چون دل سرگشته برگیرم

که من خود غرقه خواهم شد درین دریای مدهوشی

می از جام مودت نوش و در کار محبت کوش

به مستی، بی خمارست این می نوشین اگر نوشی

سخن ها داشتم دور از فریب چشم غمازت

چو زلفت گر مرا بودی مجال حرف در گوشی

نمی سنجد و می رنجند ازین زیبا سخن سایه

بیا تا گم کنم خود را به خلوت های خاموشی

هوشنگ ابتهاج