شاعرانه

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست 

تا اشارات نظر نامه رسان من و توست 

گوش کن، با لب خاموش سخن می گویم 

پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست 

روزگاری شد و کس مرد ره عشق  ندید 

حالیا چشم جهانی نگران من و توست 

گرچه درخلوت راز دل ما کس نرسید 

همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست 

گو بهار دل وجان باش و خزان باش,ار نه 

ای بساباغ وبهاران که خزان من و توست 

این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت 

گفت و گویی و خیالی زجهان من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل

هرکجا نامه ی عشق است نشان من و توست

سایه!ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر

وه ازین اتش روشن که به جان من و توست

هوشنگ ابتهاج (سایه)