شاعرانه

نازنین آمد و دستی 

به دل ما زد و رفت

پرده ی خلوت این غمکده 

بالا زد و رفت

کنج تنهایی ما را 

به خیالی خوش کرد

خواب خورشید 

به چشم شب یلدا 

زد و رفت

درد بی عشقی ما 

دید و دریغش آمد

آتش شوق 

درین جان شکیبا 

زد و رفت

خرمن سوخته ی ما 

به چه کارش می خورد

که چو برق آمد و 

در خشک و تر ما زد و رفت

رفت و از گریه ی طوفانی ام 

اندیشه نکرد

چه دلی داشت خدایا 

که به دریا زد و رفت

بود آیا که ز دیوانه ی خود 

یاد کند

آن که زنجیر به پای 

دل شیدا زد و رفت

سایه آن چشم سیه

با تو چه می گفت که دوش

عقل فریاد برآورد و 

به صحرا زد و رفت

هوشنگ ابتهاج