ای پادشه خوبان
ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقتست که بازایی
دایم گل این بستان شاداب نمی ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی
دیشب گله زلفش با باد همی کردم
گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی
صدباد صبا اینجا با سلسله میرقصند
اینست حریف ایدل تا باد نپیمایی
مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی
یارب بکه شاید گفت این نکته که در عالم
رخسار بکس ننمود آن شاهد هرجایی
ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست
شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی
وی یاد توام مونس در گوشه تنهایی
در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
لطف آنچه تواندیشی حکم آنچه توفرمایی
فکرخودورای خوددر عالم رندی نیست
کفرست در این مذهب خود بینی و خودرایی
زین دایره مینا خونین جگرم می ده
تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی
حافظ شب هجران شدبوی خوش وصل آمد
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی
حافظ